ساعتی با بچه های کار:
چهار-پنج
تایی می شدند!خواهشم رو پذیرفتن که چند دقیقه ای تو جمعشون باشم.همشون تو
یه سن و سال بودند.بین چهارده تا پونزده ساله.به هر زحمتی بود سعی کرده
بودن ظواهرشون رو شبیه پسرهای خوش تیپ امروزی کنن.ولی رنگ و رخ و سیاهی
دستهاشون و ...بوضوح اعلام میکرد که به جنوب دنیا تعلق دارن!
می
خواستم ببینم که تمایل دارن تا بعضی روزها یه جایی ببینمشون و با دوستام
تو درسهاشون کمکی بکنیم؟راستش کلاً مفاهیمی مثل تحصیل و درس و ...فقط موجب
تمسخر و خندشون رو فراهم میکرد.خلاصه ازاین در دراومدم که خوب بیاین ببینیم
با توجه به اینکه هیچکدوم علاقه ای به مدرسه ندارین آرزومون چیه؟یعنی
میخواین چه کاره بشین؟
یکی
که از همه بیشتر به موهاش ژل مالیده بود و یه تاب خاصی به خط ریشش داده
بود ، میخواست بازیگر بشه.اونی که لباس رئال مادرید پوشیده بود گفت که
میخواد فوتبالیست بشه.اونی که یه شلوار کردی با دوخت گل لاله رو زانوش به
تن داشت گفت آرزوش داشتن یه قهوه خونه ست.یکیشونم گفت میخواد با پدرش یه
تراشکاری باز کنه.خلاصه یکشون هم گفت که میخوام شکارچی بشم.
سعی
کردیم با هم چک کنیم ببینیم که چه کارهایی باید انجام بدیم تا به این
آرزوها برسیم.همشون معتقد بودن که این کارها تحصیلات نمیخواد فقط تیپ و
پارتی میخواد و از قضا پول مفت هم توش خیلی زیاده!
اما
ازاونکه گفت میخواد شکارچی بشه پرسیدم تا حالا کوه یا دریا رفتی؟گفت
نه.گفتم خوب لابد یه شکارچی دیدی؟گفت نه فقط تفنگ عموم رو دیدم و میخوام
باهاش برم شکار.میگن عربها واسه شکار خوب مایه میدن.
گفتم خوب پس باید تمرین کنی یه وقتهایی یه سری به دشت و صحرا بزنی...
درهمین حین اونکه میخواست بازیگر بشه برگشت گفت:من یه راه آسونتر بلدم!برو پلیس بشو..!
گفتیم خوب اینا چه ارتباطی باهم دارن؟؟؟
گفت:آخه پلیس که بشه دیگه نیازی نیست بره کوه و دره.تو همین خیابون هر کسی رو که اراده کنه شیکار می کنه!مهر 1388
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر